باز این شبیخون بلا چه بود ای ساقی!

چند بار بگوییم یا بنویسیم «این شبیخون بلا چه‌بود ای‌ساقی»

ویروسی که این روز‌ها به جان مردم ایران افتاده و جان مردم ایران را به‌راحتی می‌ستاند و لازم نیست بگوییم که بسیاری، بی‌تفاوت، هر بیست‌وچهار‌ساعت یک‌بار در رسانه‌ی ملی ظاهر می‌شوند و به‌راحتی تعداد فوت‌شدگان، تعداد مبتلایان و تعداد نجات‌یافتگان از چنگال این ویروس را به دیگرمردم که هنوز اسیر این ویروس نشده‌اند اعلام می‌دارند. گویی در حال خواندن انشای علم بهتر است یا ثروت هستند.

پیش از آغاز سال نوی چینی این ویروس بسیاری را در چین مبتلا کرده بود، و از همان ابتدا پیدا بود که این ویروس خود را در چین حبس نمی‌کند و به دیگر نقاط دنیا سرایت می‌کند، ای‌کاش همان زمان مسئولین کشور ما تدابیر لازم را برای زمانی که این ویروس پا به ایران بگذارد می‌اندیشیدند. متأسفانه عدم آگاهی‌رسانی صحیح و کافی در مورد این ویروس، غفلت مسئولین یا دست‌کم گرفتن خطر آن و نداشتن تدابیر لازم برای مبارزه با این ویروس از همان ابتدا(و حتی اکنون) کار را به وضعی کشانده که حفاظت از جان مردم، تقریبا به خود مردم واگذار شده و اگر کسی مبتلا شد، مقصر خودش است. ما در واقع با دو ویروس کشنده‌ی هم‌زمان مواجهیم. یکی ویروس کرونا و دیگری از دست رفتن زمان از دستِ  دست‌اندرکاران و متولیان.

چند روز پیش یکی از به‌اصطلاح کارشناسان در سیمای جمهوری اسلامی‌ایران اعلام کرد که این ویروس یک نعمت بزرگ برای ما داشت و آن این بود که بسیاری از مردمِ ما آموختند که هنگام شیوع سرماخوردگی یا بیماری‌های این چنینی که سرایت آن‌ها بدین شکل است، چه رفتاری داشته‌باشند و این فرهنگ‌سازی مناسبی بود که یکی از مزایای شیوع این بیماری بود!!!!